Dirk Kramer heeft hier in 1990 besloten een bos aan te planten. Hij had aan de andere kant van de weg ook al een bos geplant en wilde uitbreiding.

Hij vond dat er meer biodiversiteit mocht komen. ‘Je krijgt alles van de natuur dus geef ook terug’. Hij was er vaak en at kruiden en blaadjes en knolletjes. Het wildplukken was hem niet vreemd.

Hij kweekte er sneeuwklokjes. Dus in de winter was het een bloemenzee.

Hij liet de dieren met rust en liet ons voorzichtig de nesten zien of de holen of gaten waar nieuw leven groeide. 
“Het bos heeft mijn leven gered” zei hij in een interview. Hij had zware asthma. 

Zijn liefde voor de natuur was aanstekelijk en hij bracht dit over op zijn kinderen. 

Ze leerden van Dirk en toen hij er niet meer was  kwam het bos in handen van zijn dochter Dorien.

Samen met Frank genieten ze enorm van deze plek en lopen de volgende generaties hier ook al weer rond.

Dochter Lize Stam en  kleindochter Liv zijn hier ook veel te vinden. 

Het bos heeft iets bijzonders over zich heen.

Een magie die je voelt als je er bent.

Dorien vind hier van het voor- tot najaar ruimte voor individuele familie-opstellingen en opstellingen met representanten.

Lize deelt het medicijn cacao hier tijdens een ceremonie en organiseert ouder-kind yoga.

Het is een pek om verbinding te maken en nieuwe ideeën in de natuur te ontvouwen.

Het bos ondersteunt je terug te gaan naar je natuur.

Het is een plek voor creatie. Voor simpelweg zijn.